Śmierć Jana Chrzciciela Mt 14,1-12
W tym czasie doniesienie o Jezusie otrzymał tetrarcha Herod. Powiedział on do swoich dworzan: "To jest Jan Chrzciciel. To on powstał z martwych i dlatego takie moce przez Niego działają". Otóż Herod za sprawą Herodiady, żony swojego brata Filipa, kazał wcześniej zatrzymać Jana, związać go i osadzić w więzieniu, bo Jan upominał go: "Nie wolno ci jej mieć". A choć chciał zabić Jana, bał się tłumu, bo mieli go za proroka. Gdy były urodziny Heroda, tańczyła przy wszystkich córka Herodiady i podobała się Herodowi. Dlatego pod przysięgą obiecał jej dać, o cokolwiek poprosi. Ona, podmówiona przez swoją matkę, powiedziała: "Daj mi tu zaraz na tacy głowę Jana Chrzciciela". Zasmucił się król, lecz ze względu na przysięgę i na współbiesiadników rozkazał dać. Przez posłanego odciął głowę uwięzionemu Janowi. Wniesiona została jego głowa na tacy i podana dziewczęciu. Ono zaniosło swojej matce. Później jego uczniowie poszli, zabrali zwłoki i pogrzebali je. A potem przyszedłszy, powiadomili Jezusa.
Komentarz
Cała działalność Jezusa w Galilei opisana do tego miejsca w ewangelii według św. Mateusza pokrywa się w czasie z okresem aresztu Jana Chrzciciela. Jan był przetrzymywany w więzieniu i przesłuchiwany. Do śmierci Jana dążyła Herodiada, Herod natomiast z zainteresowaniem słuchał Jana, pomimo jego potępienia dla związku króla z Herodiadą.
Władcy Galilei i Judei są wasalami okupanta rzymskiego. Pochodzenie niektórych z nich jest judejskie, ale zwyczaje na ich dworach są greckie i rzymskie. Poprzez małżeństwa są powiązani z władcami narodów pogańskich. Niektóre z tych małżeństw Prawo Mojżeszowe uznałoby za kazirodcze.
Romans Heroda z bratową, którą wówczas poślubił, był faktem powszechnie znanym. Romans ten faktycznie zmusił go do rozwodu z pierwszą żoną, której ojciec, król, wyruszył z tego powodu na wojnę z Herodem i zwyciężył go. Józef Flawiusz pisze, że później wielu uważało upokorzenie Heroda na wojnie za sąd Boży za stracenie Jana Chrzciciela.
Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, panował w imieniu Rzymian w Galilei i Perei od około 4 r. przed Chrystusem do 39 r. po Chrystusie. Był „tetrarchą", czyli namiestnikiem części podzielonego królestwa Heroda Wielkiego pomiędzy Archelaosa w Judei, Antypasa oraz Filipa.
Herodiada była bratanicą Heroda Wielkiego, poślubiła Filipa, syna Heroda, który mieszkał w Rzymie. Jedyną znaną córką Herodiady była Salome. Gdy Herodiada poznała Heroda Antypasa innego syna Heroda Wielkiego, opuściła swego męża i zamieszkała z Antypasem, który, by móc ją poślubić, rozwiódł się ze swoją żoną.
Na dworze Heroda panują pogańskie zwyczaje. Obchodzenie urodzin było w owych czasach zwyczajem Greków i Rzymian, nie zaś Żydów. Urzędnicy, których zaprosił, byli przypuszczalnie wiejskimi lub regionalnymi urzędnikami, lojalnymi wobec jego rządu.
Jeśli zmarły miał synów, wówczas najstarszy był odpowiedzialny za wyprawienie ojcu pogrzebu. W tym przypadku uczniowie Jana muszą spełnić wobec niego ten obowiązek.
Na wieść o dokonaniach Jezusa, Herod daje pośrednio świadectwo o mesjańskim charakterze Jego działań. Jan nie czynił znaków i cudów, ponieważ nie był Mesjaszem.
Opisując śmierć Jana Chrzciciela ewangelista podkreśla jej podobieństwo do losu Jezusa, a także Jego uczniów.